• فیض و راستی
• کتاب مقدس
• فصل های کتاب

انجیل متی (فصل ۲۰)


1زیرا ملکوت آسمان صاحب خانه‌ای را ماند که بامدادان بیرون رفت تا عَمَله بجهت تاکستان خود به مزد بگیرد. 2 پس با عمله، روزی یک دینار قرار داده، ایشان را به تاکستان خود فرستاد. 3 و قریب به ساعت سوم بیرون رفته، بعضی دیگر را در بازار بیکار ایستاده دید. 4 ایشان را نیز گفت، شما هم به تاکستان بروید و آنچه حقّ شما است به شما می‌دهم. پس رفتند. 5 باز قریب به ساعت ششم و نهم رفته، همچنین کرد. 6 و قریب به ساعت یازدهم رفته، چند نفر دیگر بیکار ایستاده یافت. ایشان را گفت، از بهر چه تمامی روز در اینجا بیکار ایستاده‌اید؟ 7 گفتندش، هیچ کس ما را به مزد نگرفت. بدیشان گفت، شما نیز به تاکستان بروید و حقّ خویش را خواهید یافت. 8 و چون وقت شام رسید، صاحب تاکستان به ناظر خود گفت، مزدوران را طلبیده، از آخرین گرفته تا اوّلین مزد ایشان را ادا کن. 9 پس یازده ساعتیان آمده، هر نفری دیناری یافتند. 10 و اوّلین آمده، گمان بردند که بیشتر خواهند یافت. ولی ایشان نیز هر نفری دیناری یافتند. 11 امّا چون گرفتند، به صاحب خانه شکایت نموده، 12 گفتند که، این آخرین، یک ساعت کار کردند و ایشان را با ما که متحمّل سختی و حرارت روز گردیده‌ایم مساوی ساخته‌ای؟ 13 او در جواب یکی از ایشان گفت، ای رفیق بر تو ظلمی نکردم. مگر به دیناری با من قرار ندادی؟ 14 حقّ خود را گرفته برو. می‌خواهم بدین آخری مثل تو دهم. 15 آیا مرا جایز نیست که از مال خود آنچه خواهم بکنم؟ مگر چشم تو بد است از آن رو که من نیکو هستم؟ 16 بنابراین اوّلین آخرین و آخرین اوّلین خواهند شد، زیرا خوانده شدگان بسیارند و برگزیدگان کم. 17 و چون عیسی به اورشلیم می‌رفت، دوازده شاگرد خود را در اثنای راه به خلوت طلبیده بدیشان گفت، 18 اینک، به سوی اورشلیم می‌رویم و پسر انسان به رؤسای کَهَنَه و کاتبان تسلیم کرده خواهد شد و حکم قتل او را خواهند داد، 19 و او را به امّت‌ها خواهند سپرد تا او را استهزا کنند و تازیانه زنند و مصلوب نمایند و در روز سوم خواهد برخاست. 20 آنگاه مادر دو پسر زِبِدی با پسران خود نزد وی آمده و پرستش نموده، از او چیزی درخواست کرد. 21 بدو گفت، چه خواهشداری؟ گفت، بفرما تا این دو پسر من در ملکوت تو، یکی بر دست راست و دیگری بر دست چپ تو بنشینند. 22 عیسی در جواب گفت، نمی‌دانید چه می‌خواهید. آیا می‌توانید از آن کاسهای که من می‌نوشم، بنوشید و تعمیدی را که من می‌یابم، بیابید؟ بدو گفتند، می‌توانیم. 23 ایشان را گفت، البتّه از کاسه من خواهید نوشید و تعمیدی را که من می‌یابم، خواهید یافت. لیکن نشستن به دست راست و چپ من، از آن من نیست که بدهم، مگر به کسانی که از جانب پدرم برای ایشان مهیّا شده است. 24 امّا چون آن ده شاگرد شنیدند، بر آن دو برادر به دل رنجیدند. 25 عیسی ایشان را پیش طلبیده، گفت، آگاه هستید که حکّام امّت‌ها بر ایشان سروری می‌کنند و رؤسا بر ایشان مسلّطند. 26 لیکن در میان شما چنین نخواهد بود، بلکه هر که در میان شما می‌خواهد بزرگ گردد، خادم شما باشد. 27 و هر که می‌خواهد در میان شما مقدّم بُوَد، غلام شما باشد. 28 چنانکه پسر انسان نیامد تا مخدوم شود، بلکه تا خدمت کند و جان خود را در راه بسیاری فدا سازد. 29 و هنگامی که از اَرِیحا بیرون می‌رفتند، گروهی بسیار از عقب او می‌آمدند. 30 که ناگاه دو مرد کور کنار راه نشسته، چون شنیدند که عیسی در گذر است، فریاد کرده، گفتند، خداوندا، پسر داودا، بر ما ترحّم کن! 31 و هر چند خلق ایشانرا نهیب می‌دادند که خاموش شوند، بیشتر فریادکنان می‌گفتند، خداوندا، پسر داودا، بر ما ترحّم فرما! 32 پس عیسی ایستاده، به آواز بلند گفت، چه می‌خواهید برای شما کنم؟ 33 به وی گفتند، خداوندا، اینکه چشمان ما باز گردد! 34 پس عیسی ترحّم نموده، چشمان ایشان را لمس نمود که در ساعت بینا گشته، از عقب او روانه شدند.

تفسیر فشرده آیات


1 به کار گماشتن عمله ها در وقت برداشت محصول امری معمول بود. عمله ها از صبحگاه در میدان شهر منتظر می¬ماندند تا کسی آنها را برای کار اجیر کند. ساعت کاری حدوداً ساعت شش صبح (هنگام طلوع خورشید) شروع می شد و شش بعداز ظهر( هنگام غروب خورشید) خاتمه می یافت. 2 یک دینار، مزد معمول برای یک روز کاری در زمان مسیح بود. 3 «ساعت سوم» مطابق شمارش وقت در آن زمان، ساعت نه صبح بر اساس تقسیم بندی ۲۴ ساعته شبانه روزاست. 4 عمله ها طبقه بسیار فقیر جامعه بودند که بدون کار روزانه حتی قادر به فراهم کردن نان روزانه خود نبودند. در اینجا عمله ها بدون بحث در مورد مزد خود مشغول به کار شدند. 5و6 «ساعت ششم» و «ساعت نهم» به ترتیب ساعت ۱۲ ظهر و ۳ بعدازظهر می¬باشد. «ساعت یازدهم» پنج بعدازظهر و یک ساعت قبل از پایان کار روزانه بود که حدودا در ساعت شش بعدازظهر (قبل از غروب خورشید) خاتمه می¬یافت. 9و10 هر کس به طور مساوی و به اندازه یک دینار کامل مزد خود را دریافت کرد. 13 صاحب خانه هیچ ظلمی در حق عمله ها نکرد بلکه به سبب رحمتش، حتی آنهایی که یک ساعت بیشتر کار نکرده بودند نیز یک دینار دریافت کردند. عمله هایی که کل روز کار کرده بودند مطابق قرار معمول مزد خود را دریافت نمودند. 16 به عبارتی دیگر همه به سرانجامی یکسان میرسند. مسیح در این مَثَل تاکید می¬کند که هر کس که برای ملکوت مسیح خدمت می¬کند در هر حال به حیات جاودانی نائل می¬گردد. حتی اگر در این جهان یا جهان آتی، خدا برکات خاص و پاداشهایی را برای خادمین منتخب خود در نظر بگیرد هیچ کدام از آنها قابل مقایسه با حیات جاودانی که به همه ایمانداران اعطا خواهد شد نیست. بنابراین پولس رسول که رسول ممتاز و خادم برگزیده خداوند بود به همان تاج حیات ابدی نائل می¬گردد که دزدی که دقایقی قبل از مرگش نزد مسیح به وی می¬گوید امروز با من در فردوس خواهی بود(لوقا۴۳:۲۳). این مسئله به زیبایی، فیض عظیم خداوند را نسبت به ما گناهکاران نشان می¬دهد. گناهکارانی که هیچ کدام شایستگی ورود به ملکوت خدا و حیات جاودانی را ندارند. توجه کنید که بخش انتهایی آیه ۱۶ «زیرا خوانده شدگان بسیارند و برگزیدگان کم» در بهترین و قدیمی ترین نسخ خطی به زبان اصلی (یونانی) موجود نمی¬باشد. این عبارت متعلق به متن(متی۱۵:۲۲) است و باید از بخش انتهایی آیه ۱۶ حذف شود. 17 این آخرین سفر مسیح به اورشلیم است که در آنجا وی باید مصلوب گردد. 18و19 مسیح دقیقا مرگ و قیام خود را پیشگویی می-کند. این سومین باری است که در انجیل متی، مسیح در این رابطه با شاگردانش صحبت می¬کند(متّی۲۱:۱۶، ۲۲:۱۷و۲۳، ۱۸:۲۰و۱۹). در این پیشگویی جزئیات بیشتری را در مورد نحوه مرگش برای رسولان آشکار می¬سازد. توجه کنید که شاگردان مسیح چنان خود را برای ملکوت پر جلال مسیح آماده کرده بودند که مسئله مرگ و قیام مسیح برای آنها موضوعی مبهم و بسیار ثقیل و تقریبا فوق از تصور بود. چگونه ممکن بود کسی که قدرت داشت تا مرده ها را زنده کند و طوفان دریا را آرام سازد و معجزات عظیم بی شماری ظاهر سازد، خود به مرگ وحشتناک بر روی صلیب که انزجار همه را بر می¬انگیخت محکوم شود. به همین دلیل آنها این مسئله را از ذهن خود فیلتر می-کردند و تمرکز آنها به مقام و منزلتی بود که به عنوان رسولان مسیح برای خود قائل بودند. برای همین، مسیح مَثَل عمله ها و همچنین آیات ۲۵ تا ۲۸ را برای آنها مجددا بیان می¬کند. 21 شاید هنوز گفته مسیح در (متی۲۸:۱۹)در ذهن آنها طنین افکن بود. همان طور که در توضیحات فوق نیز اشاره شد شاگردان درک صحیحی از زمان برقراری ملکوت را نداشتند و برای آنها صلیب مسیح و مرگ و قیام وی هنوز قابل تصور نبود. مسیح مجددا به آنها یادآوری می¬کند که پسر انسان نیامده است تا مخدوم شود بلکه تا خدمت کند و جان خود را در راه بسیاری فدا سازد. رسولان مسیح نیز باید می¬آموختند که باید با پیروی از مسیح، به جای کسب مقام و منزلت به دنبال خدمت دیگران در رساندن پیغام نجات بخش انجیل مسیح باشند. بعد از مصلوب شدن، مرگ و قیام مسیح رسولان مفهوم کفاره مسیح و پیغام انجیل را به درستی درک کردند؛ بعد از صعود مسیح و با وجود موانع بزرگ، رسولان پیام نجات و حیات جاودانی را که از طریق ایمان به عیسی مسیح خداوند حاصل می گردد به اقصا نقاط جهان رسانند و خود نیز در راه انجیل مسیح به شهادت رسیدند. فروتنی و فداکاری از ویژگی¬های برجسته خدمت رسولان بود. 22 بیشترین پاداش و جلال متعلق به کسانی است که بیشترین رنج و جفا را برای انجیل مسیح متحمل می¬شوند و برای یوحنا و یعقوب جوان این مسئله قابل درک نبود. آنها نمی دانستند که با این تقاضا در واقع آینده پر مخاطره ای را برای خود طلب می¬کنند و مسیح به طور ضمنی این را به آنها گوشزد می¬کند. عبارت «کاسه ای که من می¬نوشم» اشاره به خشم عظیم خدا نسبت به گناه است که مسیح برای نجات انسان گناهکار باید بر روی صلیب آن را متحمل می-شد. توجه کنید که بخش انتهایی آیهٔ ۲۲و ۲۳ که اشاره به تعمید مسیح دارد در بهترین نسخ خطی زبان اصلی (یونانی) یافت نمی-شود و جزء متی آیات ۲۲و ۲۳ نیست ولی در هر حال کلمه تعمید به معنی غوطه ور شدن است و در اینجا منظور غوطه ور شدن در رنج و عذاب می¬باشد. 23 مسیح به طور ضمنی به یوحنا و یعقوب یادآوری می¬کند که در آینده با جفا، مشکلات و رنجهای بسیار مواجه خواهند شد. یعقوب در بدو تاسیس کلیسا توسط هیرودیس(اغریپاس) پادشاه کشته شد (اعمال رسولان ۱:۱۲و۲). یوحنا به جزیره پَطْمُس تبعید شد ( مکاشفه۹:۱). به روایت بعضی در انتهای قرن اول میلادی یوحنا نیز در پیری به شهادت رسید. 24 ناراحتی شاگردان احتمالا ناشی از حسادت آنها بود. 25 یکی از ویژگی های مهم رهبران مسیحی فروتنی و خدمت بدون چشم داشت بجای حکمرانی بر دیگران است. 28 ترجمه دقیق تر جمله «جان خود را راه بسیاری فدا سازد» بدین صورت است «جان خود را به عنوان فدیه برای بسیاری فدا سازد ». «فدیه» پولی است که برای آزادی شخص در بند) غلام( می¬بایست پرداخت شود. مسیح جان خود را به عنوان بهای آزادی و نجات انسان ها از اسارت گناه و مرگ ابدی فدا کرد. این همان تعلیم «جانشینی»(doctrine of substitution) در الهیات مسیحی است . عدالت خدا حکم می¬کند که گناهکار برای گناهانش به مرگ ابدی محکوم شود(مرگ ابدی یعنی جدایی از خوشبختی و حیات خدا) ولی صلیب و مرگ مسیح، خشم خدا را نسبت به کسانی که به مسیح ایمان می¬آورند فرو می¬نشاند. بنابراین به جای گناهکاران، مسیح متحمل جریمه گناه، یعنی مرگ می شود و در عوض عدالت وی به حساب گناهکار گذاشته می شود تا نجات یابد. 30و31 یکی از این دو مرد کور، بارتیمائوس نام داشت و به دلیل شخصیت ویژه و با نفوذش در (مرقس۴۶:۱۰-۵۲؛ لوقا ۳۵:۱۸-۴۳) فقط به وی اشاره شده است. توجه کنید که این دو مرد نابینا فریاد می¬زدند «خداوندا، پسر داود» که نزد یهود اشاره به مسیح موعود است. آنان ایمان داشتند که عیسی همان مسیح موعود و خداوند است و مطمئن بودند که وی قادر است چشمان ایشان را شفا دهد؛ در حالی که بسیاری از یهودیان و علمای مذهبی که خود را بسیار دانا می پنداشتند و بینا بودند به این امر اعتقاد نداشتند. 32 مسیح مطابق (مرقس۵۲:۱۰ ؛ لوقا۴۲:۱۸) به این دو مرد کور گفت که ایمانشان باعث شفای آنان شد. هدف مسیح تاکید و یادآوری مجدد مطلبی بود که قبلا به شاگردانش در مورد ایمان و توکل بر قدرت الهی برای غلبه بر مشکلات و موانع گفته بود. در واقع این معجزه مسیح صرف نظر از رحمت خدا بر مردان نابینا که منجر به بینایی فیزیکی و همچنین روحانی آنان شد برای آماده کردن رسولان برای رویارویی با موانع آینده نیز بود.